Μου λένε πρέπει να στο πω το αντίο
έτσι μου λένε
δεν ξέρω τίποτα, δεν αισθάνομαι, δεν καταλαβαίνω
για ποιο αντίο μ έφεραν , για ποιο στερνό φιλί
γέμιζες πάντα με χαρά τα μάτια μου
και τώρα τα γεμίζεις δάκρυα καυτά
και κοίτεσαι εκεί ξαπλωμένος δίχως αύριο
να λαχταρας το αντίο.
Δε θα στο πω ποτέ, δε σου το λεω,
χρωστάς πολλά ακόμα για να φύγεις,
τόσες ακρογιαλιές δεν πάτησες μαζί μου,
παιδιά περίμεναν να γεννηθούν,
καλοκαίρια θα ρθουν και θα φύγουνε
περιμένοντας μάταια να τα ζήσεις
τριαντάφυλλα θα ανθίσουν και θα μαραθούν στο μπαλκόνι
δε θα σαι εκεί να τα μυρίσεις
μ αφήνεις σ έναν κόσμο τόσο φωτεινό που δεν τον θέλω πια
διαλέγεις δρόμο σκοτεινό , βουβό να περπατήσεις
παρε με μαζι σου, πάρε με εκεί που πας
κι ας είναι σκοτεινά
οπου κι αν είμαι μαζί σου δε φοβάμαι
αφηναμε τις ώρες να περνάνε άδικα
ειχαμε τοσο μα τόσο χρόνο να τα ζήσουμε όλα
να τα πούμε όλα
παντα μετρουσαμε τις μέρες
προσμένοντας κάτι καλύτερο να ρθει
χάσαμε χρόνο φλογερό, προσμένοντας το χρόνο να περάσει
εκεί ηταν το σήμερα και το αύριο και το χθες
εκεί ήταν οι στιγμές μας
εκεί ήσουν κι εσύ
μα που είσαι τώρα;
που είσαι να ρθω να στο πω
τωρα τα ξέρω πια του χρόνου τα τερτίπια
ξέρω αν ζήσουμε άλλη μια ζωή
ξέρω πως να φερθούμε
Τι φταις κι εσυ δεν ήξερες
δεν ήθελες να φύγεις
στέρεψε το καντήλι σου κι εμένα έχει ακόμα
κι εγω πρέπει να σου το πω αυτό που περιμένεις
αντίο αγάπη μου γλυκειά
μόνο μη με ξεχάσεις
το αντίο είναι προσωρινό
κάποτε θα βρεθούμε
και τότε δε θα υπάρχει χτες , ούτε αύριο , ούτε τώρα
ο χρόνος δε θα ζει εκεί αφού όλα θα ναι αιώνια
αντιο...
