Όταν κοιτάζω από ψηλά...

Έρχονται πολλές στιγμές στη ζωή που λες: "Εγώ; ποτέ δε θα το κάνω αυτό". Έτσι έλεγα κι εγώ θυμάμαι: "Εγώ να μπω σε αεροπλάνο; Ποτέ...", αλλά όπως λέει και η Μπάμπαλη: "Μην πεις ποτέ", κάτι θα ξέρει (μάλλον θα έχει μπει σ' αεροπλάνο :) ) Έτσι λοιπόν η τύχη μου έγραψε να μπω τελικά και μάλιστα σε 2 αεροπλάνα μέσα σε μία μέρα και χωρίς παρέα.

Ευτυχώς ο καιρός ήταν καλός κάτι που έκανε το ταξίδι μου λιγότερο αγχωτικό. Έφτασα στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου ξημερώματα, πρώτη απ όλους τους επιβάτες όπως κάνω σχεδόν πάντα στα ταξίδια μου. Πέρασα από τον έλεγχο και καθώς περίμενα στις καρέκλες μέχρι να μας φωνάξουν, εντελώς τυχαία όλα τα επεισόδια του "Lost" πέρασαν από μπροστά μου. Έβλεπα τους μελλοντικούς συνεπιβάτες μου να έρχονται ένας ένας να κάθονται στις καρέκλες δίπλα μου, όμως κανείς δεν έμοιαζε ούτε στον γιατρό, ούτε στον Σώγιερ, ούτε καν στον ξερόλα τον Λοκ. Σκεφτόμουν πως θα ήταν σε ένα ερημικό νησί με όλους αυτούς. Οι περισσότερες ήταν πανήψυλες Γερμανίδες. Έλεος Θεέ μου, δεν μπορεί να με τιμωρήσεις τόσο ακριβά για τις μέχρι τώρα αμαρτίες μου. Φυσικά δεν έμεινα μόνο στο "lost" αλλά και στους επιζήσαντες. Δεν πρόλαβα να σκεφτώ πολλά γιατί μας φώναξαν για επιβήβαση.

Τελικά η πτήση ήταν απλά τέλεια, εκείνη την ώρα δε σκεφτόμουν τίποτα, παρά μόνο την δύναμη του ανθρωπίνου μυαλού που μου έδωσε τη δυνατότητα να "πετάξω", να νιώσω όπως στα όνειρα που έβλεπα μικρή, κάθε βράδυ έβλεπα ότι έβγαζα φτερά και πετούσα πάνω από τα σύννεφα. Τελικά η πτήση κράτησε λιγότερο α όσο περίμενα. Έφτασα Αθήνα κι έτρεξα να προλάβω την επόμενη πτήση για Ρώμη. Μέσα στο αεροπλάνο γνώρισα τη Μαρία και τον αντρα της από τα Κουφονήσια. Είχαν κερδίσει το ταξίδι για Ρώμη. Τι τυχεροί:) Ευτυχώς μου κράτησε παρέα η Μαρία και πέρασε η ώρα χωρίς να καταλάβω τίποτα. Αν ποτέ πάω στα Κουφονήσια θα πάω να τη βρω.

Αν και λένε ότι σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι, αυτή τη φορά που ταξίδεψα ο δικός μου προορισμός άξιζε όσο όλα τα ταξίδια που έχω κάνει...