Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις... Πάνε περίπου 20 χρόνια από τότε που τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία κι όμως μοιάζει σα να ναι χτες. Ήταν μια συνηθισμένη καλοκαιρινή μέρα όπου παίζαμε ανέμελα με την αδερφή μου και την ξαδέρφη μου στο "αμπέλι". Τα ρούχα μας ήταν τόσο πρόχειρα αλλά είμασταν παιδιά γιατί να μας πειράξει;
Τότε όλα ήταν διαφορετικά , δεν υπήρχαν κινητά να σου ζαλίζουν το κεφάλι, δεν ήξερα τι σημαίνει internet , δεν είχα δόντια , η αδερφή μου δεν πόζαρε στο φακό αλλά έβγαινε αυθόρμητη, η ξαδέρφη μου η Άρτα κουρευόταν σαν αγοράκι, η γιαγιά μου ζούσε και χαμογελούσε, η μάνα μου είχε λιγότερες ρυτίδες ίσως και λιγότερες ένοιες, λίγα μέτρα πιο κάτω δεν υπήρχε ούτε το πανεπιστήμιο , ούτε και το νοσοκομείο που χτίστηκε μετά από λίγο, ο δρόμος εκεί δεν είχε άσφαλτο , και γύρω γύρω υπήρχε μόνο το καταπράσινο αμπέλι που αργότερα το έθαψαν μεγάλες μονοκατοικίες, στο μετόχι που περνούσαμε λίγο από τα καλοκαίρια μας το νερό το παίρναμε με βυτίο κάθε 15 μέρες , δεν είχαμε ντεπόζιτο αλλά σαρνίτσι (κάτι σαν πηγάδι) και το να ακούσεις τη μηχανή ενός αυτοκινήτου να περνάει ήταν "είδηση". Οι άνθρωποι δε φοβόντουσαν να δώσουν ένα ποτήρι νερό σε κάποιον ξένο που βρέθηκε στην πόρτα τους με το φόβο μήπως τους κάνει κακό, έτσι βρέθηκε κι αυτός ο ξένος στο μετόχι μας, ζήτησε ένα ποτήρι νερό και σαν αντάλαγμα αποθανάτισε αυτή την μοναδική στιγμή.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που μας έβγαλε φωτογραφία αυτός ο άγνωστος τουρίστας, του έδωσε η γιαγιά μου ένα ποτήρι νερό , τον έβαλε να κάτσει στον ίσκιο της κρεβατίνας και μετά του έκοψε και λίγο σταφύλι να φάει. Θυμάμαι πόσο ενθουσιάστηκε από τη γεύση του σταφυλιού όμως όσο κι αν προσπαθώ δε μπορώ να θυμηθώ το πρόσωπο του, και όσο κι αν θέλω δε μπορώ να καταλάβω πως ακριβώς συνενοήθηκαν με τη μάνα μου και τη γιαγιά μου. Εκείνες δεν ήξεραν ούτε μία αγγλική λέξη κι εκείνος ούτε μια ελληνική. Δε μπορώ με τίποτα να θυμηθώ τον τρόπο που ζήτησε αυτός ο άγνωστος ένα ποτήρι νερό , αλλά ακόμα περισσότερο δε μπορώ να καταλάβω πως συνεννοήθηκαν για το σε ποια διεύθυνση θα μας στείλει τη φωτογραφία , αφού το φιλμ θα το εμφάνιζε μετά που θα γυρνούσε στην πατρίδα του. Είναι τόσο απίστευτο και όμορφο να μιλάς με την καρδιά και όχι με τις λέξεις, να χαμογελάς σε κάποιον και να καταλαβαίνει όσα θέλεις να του πεις αλλά δε μπορείς, ίσως τελικά αυτό να είναι και το πιο σημαντικό που λείπει τώρα , μετά από 20 χρόνια, που μιλάμε συνέχεια χωρίς να μπορούμε να συνεννοηθούμε.
Τι άλλαξε;
Τι να κάνει αυτός ο άνθρωπος τώρα; Κρίμα που δε μπορώ να του πω ευχαριστώ τώρα που ξέρω να μιλάω αγγλικά, αν και θα του το είπε σίγουρα η μάνα μου και η γιαγιά μου τότε :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου