Πολλές φορές θυμάμαι πως ήμουν παιδί, πάντα όπως όλα τα παιδιά ήθελα να μεγαλώσω, και να που μεγάλωσα (ηλικιακά), μέσα μου όμως νιώθω ακόμα παιδί και αυτό το καταλαβαίνω όταν βρίσκομαι στο σχολείο, στο δικό μου περιβάλλον. Από τότε που άρχισα να κάνω μάθημα στα παιδιά αρχίζω να βλέπω αλλιώς τα πράγματα. Προσπαθώ πάντα να τους δείχνω πως πρέπει να είναι σοβαρά, μετρημένα, καλά παιδιά, να κάνουν πάντα αυτο που τους λέω, να είναι υπάκουα και φρόνιμα, να μη μαλώνουν ποτέ το ένα με το άλλο, όταν όμως κάνουν "διαολιές", εγώ τρελένομαι, τα κοιτάω με ένα αυστηρό βλέμμα, όμως μέσα μου θέλω να γελάσω και να συμμετέχω κι εγώ αλλά... "δεν πρέπει".
Τα παιδιά είναι πολύ πιο έξυπνα απ ότι εμείς οι "μεγάλοι" νομίζουμε, αλλά είναι ακόμη αθώα κι αυτό είναι το σημαντικό. Είναι σχεδόν απίθανο να συνδυαστεί η εξυπνάδα και η λογική με την αθωότητα. Το τίμημα του να γίνεσαι όλο και περισσότερο έξυπνος είναι να γίνεσαι όλο και λιγότερο αθώος. Έτσι είναι δυστυχώς για να υπάρχει ισορροπία. Όμως αυτά τα πλασματάκια κάθε μέρα με εκπλήσουν.
Εγώ λοιπόν τους δίνω γνώση, κι αυτά μου δίνουν αθωότητα, είναι μια σχέση ξεχωριστή που μόνο κάποιος που είναι κοντά σε μικρά παιδιά μπορεί να την καταλάβει. Κάθε μεσημέρι όταν το κουδούνι χτυπάει για μέσα, βλέποντας τόσα ματάκια να με κοιτάζουν, ξεχνάω τη μιζέρια και την κακομοιριά αυτού του κόσμου, ξεχνάω την δυστυχία, τους άδικους πολέμους, την κακία, το συμφέρον, την αλαζονία, τη δίψα για χρήματα ( χαρτάκια ) , τον ξεπεσμό. Το να είμαι μαζί τους σε μια αίθουσα είναι σαν να πηγαίνω μια βόλτα στη θάλασσα, έναν περίπατο σε ένα καταπράσινο δάσος, σα να κόβω λουλούδια από έναν τεράστιο μυστικό κήπο, σα να ερωτεύομαι, σα να αγαπάω.
Τα παιδιά μου λένε λοιπόν πως πρέπει να είμαι αληθινή, να μη φοβάμαι να δείξω σε κάποιον ότι τον αγαπάω, ότι τον έχω ανάγκη για να το παίξω "δύσκολη", να είναι η κάθε μου μέρα ένα παιχνίδι με γέλιο αλλά και κλάμα, να κοιτάζω τους ανθρώπους στα μάτια και να μη φοβάμαι να τους πω την αλήθεια, ακόμα κι αν είναι σκληρή, να μην είμαι πάντα υπάκουη, να χαμογελάω συνέχεια ακόμα κι αν δεν βγάζω 3000 Ευρώ το μήνα, να μην τρώω όλο το φαγητό μου, να ενθουσιάζομαι με τα μικρά πράγματα, να βαριέμαι τις πολιτικές συζητήσεις, να εξαρτώμαι από τους ανθρώπους που αγαπώ, να κλαίω όταν δε μ' αγκαλιάζουν, να σιχαίνομαι τα συγγενικά φιλιά :) , να μην καταλαβαίνω τα "πρέπει", να ξυπνάω νωρίς την Κυριακή όχι για να πάω στη δουλειά αλλά για να ζήσω, να λέω πάντα ότι μου έρχεται στο μυαλό χωρίς να με ενδιαφέρει αν θα πω βλακεία, να πιστεύω ότι υπάρχει Άϊ Βασίλης, να μη θέλω να ξυπνήσω τη Δευτέρα "5 λεπτά ακόμα Μαμά, μόνο 5 λεπτά στο υπόσχομαι", να μη σκέφτομαι το θάνατο, να λέω Σ ΑΓΑΠΩ με το παραμικρό και τόσα άλλα....
Έχουν τόσα πολλά ακόμα να μου μάθουν, όμως όσο περνάει ο καιρός ένα πράγμα έχω καταλάβει. Όσο υπάρχουν αυτά τα ματάκια, και αυτά τα αθώα χαμόγελα , ο κόσμος αυτός ίσως να έχει μια ελπίδα.
Σας αγαπώ παιδιά...
