Φθινοπωρινή αμμουδιά

Κι όπως μόνη μου κάθομαι στην αμμουδιά

κι απέναντι μου το τεράστιο θαλασσί

βλέπω τη σκέψη μου να τρέχει μακρυά

εκεί που εσύ χώρια μου βρίσκεσαι

Άραγε πόση απ τη σκέψη μου μπορεί να σε αγγίξει

και πόσο ακόμα η σκέψη αυτή μπορεί να ταξιδεύει;

πάνω από αυτή τη θάλασσα που χρόνια μας χωρίζει

μια θάλασσα ατελείωτη, μια θάλασσα θλιμμένη...